Genealogie is vaak wroeten, zweten en grommen tot je eindelijk dat definitief verloren gewaande familielid hebt opgespoord – op de meest onwaarschijnlijke plaats in duffe aktes.
Maar soms lacht het geluk je toe. En typ je op een blauwe maandag ‘Van Rompaey’ in de nieuwe beeldenzoeker van FamilySearch. Eerst een tegenvallertje: er blijkt (nog) maar een Van Rompaey-foto in de database te zitten. Maar daarop lacht een energieke, breedgekopte man me vanuit een grijs verleden joviaal toe. Het is Leslie Sydney Joseph Van Rompaey uit Australië.
In de voetsporen van vader Alfred
Ik ben meteen alert. Austrálië?! Daar een Van Rompaey?
Wat verder snuffelend ontdek ik zijn vader, Alfred Charles Van Rompaey. Hij is overleden in Frankrijk, maar ooit geëmigreerd naar Australië vanuit … Hemiksem. Omdat ik zijn geboortedatum (1857) erbovenop krijgt, vind ik hem in een wip in mijn database van 9000 Van Rompxxx’s als Alfredus Carolus Van Rompaey.
Alfred blijkt getrouwd te zijn met Anne Sabine Laure, een Française geboren op Réunion, een eilandje naast Madagascar.
Maar duikt in 1901 met zijn gezin en twee huishoudsters toch op in de volksstelling van Kent, een graafschap tussen Londen en Dover. Van zijn (nog in leven zijnde?) kinderen zijn de eerste vijf geboren in Australië, de volgende in Aix-les-Bains in Frankrijk, en de jongste in Kent zelf. What a mess.
Ik snuister nog wat verder tot plots … het internet uit zijn voegen bárst van de informatie.
Wolhandelaars
Leslie Van Rompaey, de man op de foto, laat her en der sporen na, die dankzij digitale archivering een eeuw later zonder moeite boven water komen. Hij is een wolhandelaar, net zoals zijn vader, die per schip de wereld rondreist om wol te kopen en te verkopen.
Zo vaart Leslie in juni 1928 met de SS Aquitania van Cherbourg (Frankrijk) naar de Verenigde Staten. Blijkbaar in het gezelschap van collega-wolhandelaar Richard Redlich, een 48-jarige Argentijn van Duitse afkomst, met een visum voor Amerika dat in Brussel werd afgeleverd. In 1937 gaat het bijvoorbeeld van Victoria, Vancouver Island in Canada naar Amerika – enzovoort.
Leslies echtgenote heet Trude Abrecht.
Ook zij is een kind van immigranten: haar vader komt uit Stuttgart (Duitsland), haar moeder uit Gravesend in … Kent (VK). Prima, nu weet ik alvast wat Leslie en Trude daar te zoeken hadden!
Leslies zonen in de krant
Geneanet verwijst me naar de Australische krant The Argus uit Melbourne waarin Leslies naam meermaals voorkomt. Pft: zonder precieze indexering wordt dat zoeken in een hooiberg! Tot ik het – eigenlijk voor de hand liggende idee heb – om eerst in de pagina met familiale berichtjes te duiken.
En daar stáán ze, de beide zonen van Leslie en Gert: Alfred Robert (Bob) (1917-1993) en Gerald Leslie (1921-2005). En ken ik ook meteen de naam van hun echtgenotes en hun trouwdata: 1943 en 1945 – bijna een eeuw nadat hun grootvader Alfred in Hemiksem werd geboren.
Beelden uit de oorlog
Door onderluitenant Gerald Van Rompaey van het vrijwilligerkorps kom ik in de Australische legerarchieven terecht. En die zijn uiterst precies gedocumenteerd! Wat dacht u van deze foto’s van ene G A Van Rompaey op de Salomonseilanden in de Slag bij Hongorai River.
Wie is soldaat George Armond Van Rompaey eigenlijk? Een blog van tankfanaten leert me dat ik die info vind op de WW2 Nominal Roll. Google brengt me linea recta naar de Department of Veteran’s Affairs. En enkele zoekseconden later verschijnen de drie Australische Van Rompaeys die in de Tweede Wereldoorlog dienden:
- Leslies oudste zoon, Alfred Robert (Bob), sergeant, diende van augustus 1940 tot december 1945;
- Bobs broer Gerard Leslie van september 1941 tot september 1942, en meteen daarna als vrijwilliger (onderluitenant) van oktober 1942 tot februari 1946.
Ook West-Australische Van Rompaeys
De derde Van Rompaey is de tankbestuurder Armond George, geboren op 21 oktober 1922 in Donnybrook, Western Australia, die op zijn achttiende dienstplichtige was tot in april 1946. Het enige wat ik verder uit deze database weet, is dat van hij de zoon van Oscar Van Rompaey is.
Terug naar Google dus, met Oscar Van Rompaey Australia? En … bingo!
Het gaat om schrijnwerker Oscar Adolphus Van Rompaey die pas in 1921 naar Australië immigreert. Hij is geboren op 2 december 1888 en getrouwd met Emma, 3 kinderen. Op 18 oktober 1943 wordt hij genaturaliseerd. (Hoe dit koppel aan de Van Romp-boom hangt, moet ik nog uitvissen.)
Blijkbaar is hun familienaam geen makkie voor Engelstaligen, want op de kiezerslijsten van 1949 wordt die van hen anders geschreven dan die van hun oudste, stemgerechtigde dochter:
Leslies dochter in de krant
Terug onze man-op-de-eerste-foto, Leslie, nu. Zijn twee zonen zijn terecht, nu hun zus Pamela Van Rompaey nog.
Haar huwelijksdatum vind ik (voorlopig) niet. Wel iets wat minstens zo sappig is. De high society roddelpagina van diezelfde Melbourne-krant (rubriek The Week from the Woman’s Angle) doet in februari 1946 uit de doeken hoe Pamela haar 21ste verjaardag viert! Het feestvarkentje praalt in een jurk van satijn en kant, meegebracht uit de UK door een tante, en studeert aan het tandheelkundige hospitaal:
Bij de genodigden treffen we ook haar beide broers. De verwezenlijkingen van hun echtgenotes worden in de verf gezet: Margaret is bachelor in de wetenschappen en Elisabeth een bekende zangeres.
‘Uiteraard’ – het is tenslotte nog 1946 – zijn beiden nu, na de geboorte van hun eerste kind, druk als moeder in de weer.
Leslies vader Alfred in de krant
Ik besluit de Trove-database eens aan de tand te voelen over al die Australische Van Rompaeys, en word … bedólven onder de krantenartikels. Zoals het paginavullende verslag op 22 augustus 1902 in de Sydney Wool and Stock Journal (pdf). Onderwerp: het erediner voor Leslies vader, Alfred Van Rompaey uit Hemiksem (1853-1935).
Alfreds vennootschap heet Ostermeyer, Dewez, and Van Rompaey en hij is in 1902 maar even op bezoek in Sydney. Hij spant zich immers ‘aan de andere kant van de oceaan’ in voor de directe aankoop van wol, zonder tussenpersonen. (Dat verklaart dus de volkstelling van 1901 in Kent – zie hoger).
Alfred vertelt dat hij in 1880 in Sydney aankwam en het in 1895 verliet. De wolomzet vertienvoudigde in die periode. En dat resultaat is grotendeels aan hem te danken, zo blijkt uit de speech van de voorzitter. Die roemt hem als de grondlegger van de rechtstreekse wolverhandeling in Sydney. Degene die de chaos in de wolhandel structureerde toen hij als taaie ‘Continental buyer’ op de scène trad.
Nu had Alfred Van Rompaey zijn sporen al verdiend, zo blijkt uit de Evening News van Sydney. Want in 1881 werkt hij al – maar 26 jaar oud – als ‘acting consul for Belgium’ voor de wolhandelaars Ostermeyer, Dewez, and Co. Hij had zich toen dus nog niet in het bedrijf ingekocht.
Terwijl hij wol inspecteert, valt er een baal op hem, die hem omverwerpt. Gevolg: een gebroken been en zijn aangezicht in de lappendeken. Wat een barslechte timing, nu hij net uit Europa is teruggekeerd voor het Australische wolseizoen!
Later wordt Alfred volwaardig Belgisch consul in Sydney, zoals blijkt uit dit knipsel uit de katern ‘Government Gazette’ van 1886 in de Evening News van Sydney:
Over de jaren heen bulken de Australische kranten van de knipsels van schepen die in Australische havens aanmeren voor het agentschap.
In een artikel uit 1910 (pdf) mijmert Alfred Van Rompaey, die na 8 jaar afwezigheid nog eens terugkeert naar Australië:
“Wie koopt in Australië tijdens het wolseizoen huivert bij de vraag of het handelsklimaat in de productie- en consumptiewereld de betaalde prijs zal rechtvaardigen. Die druk is enorm. De zomer hier [in Australië] doorbrengen om dan naar Europa terug te keren om daar dan weer de zomer in constante spanning door te brengen? Alleen de allersterksten kunnen dat aan zonder te breken. Velen hebben er het bijltje te vroeg bij neergegooid […]”
Ook het Ostermeyer, Dewez, and Van Rompaey–partnerschap wordt in 1911 stopgezet.
Blijkbaar verhuist hij daarna naar Frankrijk, want dat land naturaliseert hem in 1927. Acht jaar later overlijdt hij.
Leslies zoon Robert opnieuw in de krant
En het internet blijft maar info over deze familie geven!
Want het volgende artikel dat ik aanklik, rakelt A.R. (Alfred Robert of ‘Bob’) Van Rompaey weer op, de oudste zoon van Leslie, samen met zijn echtgenote Elizabeth Coots.
Blijkbaar is in 1952 een Australisch koppel uit de upper class dat negen maanden ‘overzees’ gaat, genoeg om de krant te halen!
Bob gaat als architect de design- en bouwtechnieken van het oude continent bestuderen, terwijl sopraan Elizabeth hetzelfde doet voor opera- en leermethodes. Hun kinderen Christopher en Julian worden intussen bij Elizabeths ouders in North Balwyn geparkeerd. Bobs ouders – Leslie en Trude – houden een ‘bon voyage’-open huis in hun nieuwe woning in Balwyn. Die ontwierp Bob trouwens voor hen.
Wat een massa informatie in een klein artikeltje!
En het wordt nóg beter. In een 1966-nummer van het magazine The Australian’s Woman Weekly. Daarin gidsen architect Bob en Elizabeth ons zelfs door hun eigen woning!
Bob is architect en bespreekt de moeite die het hem kostte om een huis te verbouwen dat drie generaties accommodeert: hem en zijn vrouw, hun twee zonen Christopher en Julian, én zijn schoonmoeder. Niet alleen blijkt Mrs. Van Rompaey (Elizabeth, dus) alle stoffen in het huis eigenhandig genaaid te hebben, ze is ook een begaafd pianiste en musical director at the Methodist Ladies’ College.
Hoe gek is dit eigenlijk : een virtuele rondgang (pdf) in het huis van Australische Van Rompaeys in de jaren zestig!
De wereld is rond, de cirkel ook
Wie de tak van de Australische Van Rompaeys verder wil volgen, neemt beter zijn reisgids bij de hand.
Sommigen zwermen in Australië zelf uit, Alfreds oudste dochter Louise overlijdt in Cannes (Frankrijk) en dochter Anna Victoria in Zwitserland.
En Alfred Carlos gaat als Alfredo met zijn geliefde Sofia Moreno in Uruguay wonen. Zij is de dochter van een … Italiaan. Hun kinderen, bijvoorbeeld Juan Leslie, krijgen de dubbele Zuid-Amerikaanse familienaam – van vader én moeder: Van Rompaey Moreno.
Elena Moreno Borda Bossana, een Argentijnse, somt op Geneanet Alfredo’s kinderen en kleinkinderen op – lucky me. En ik ben even blij dat ik nu de Zuid-Amerikaanse Van Rompaeys een wederdienst kan bewijzen door hen de weg te wijzen naar hun (aangetrouwde) Vlaamse voorouders.
En zo is de (wereld)cirkel rond!
Wereld in de palm van je hand
Het verhaal van deze Van Rompaey-tak is nog lang niet uitgeschreven. En heel wat data moet ik nog dubbelchecken.
Toch wilde ik u niet onthouden wat een dag louter onlinespeurwerk aoplevert – als je het geluk hebt dat die familietak begoed én bereisd is.
Met genealogie houd je zo écht de wereld in de palm, ook in coronatijden.