In de beginjaren van de burgerlijke stand leggen staatsambtenaren de definitieve schrijfwijze van familienamen vast, waar voorheen de variatie welig tierde in de parochieregisters. Dat gebeurt voor de stam ‘Van Romp…’ vaak arbitrair en zonder veel poespas.
Neem bovendien dat ‘definitieve’ karakter ook best met een korrel zout. Want de schrijfwijze verandert nog wel degelijk – bijvoorbeeld omdat ambtenaren niet nauwkeurig genoeg zijn of omdat ze stuiten op tegenstrijdigheden. En dan is hun (geschreven) woord wet voor de generaties die volgen.
Eén vrouw, drie namen
Hoe verfrissend is het als je dan eens op een akte stuit, waarvan de opsteller wél secuur is. Ja, zelfs aan bronvermelding doet. Zoals in Houtvenne (provincie Antwerpen), waar Josephus Van Hoey in 1867 trouwt met Joanna Catharina Van Rompaey. Die komt oorspronkelijk uit Betekom (provincie Brabant), maar wordt op haar achtste al wees.
Zoals de wet het voorschrijft, worden haar geboorteakte en de overlijdensaktes van haar ouders bij de huwelijksakte gevoegd. En in die drie documenten (uit 1842, 1845 en 1850) staan drie verschillende familienamen.
Plichtsbewuste ambtenaar
De ambtenaar van de burgerlijke stand krabt zich in het haar en laat het koppel en de huwelijksgetuigen verklaren dat het wel degelijk om een en dezelfde persoon gaat:
“De komparanten en getuigen verklaren onder ede dat er zelfs persoonlijkheid bestaat tusschen de namen Van Rompaey in den geboorten-akt der toekomende bruid, en Van Rompaye in den overlijdensakt van hare moeder en Van Rompay in den overlijdensakt van haren vader (…)”
Coremans = Kollemans
Dat men met de naam van haar moeder helemaal een loopje nam, blijkt uit het vervolg :
“(…) alsook in den naam Maria Theresia Coremans in den geboorteakt van toekomende bruid en den overlijdensakt harer moeder, met dien van Theresia Kollemans in den overlijdensakt van haren vader.”
De ironische kers op de taart komt van de bruid zelf, die in een vloeiend handschrift hardnekkig ondertekent met … Van Rompuy.
