Warm welkom in het webhuis van al wie met een ‘Van Romp…’-familienaam opgezadeld zit.
Of – nóg erger – met een ‘Van Romp…’ als partner of familielid. 😉
Hier vindt u:
Geniet u ervan?
Vertel het dan zeker verder: deel vanromp.be op uw social media!
Rarara, op welke dag van 1872 werd Gerardus Silvester Van Rompuy geboren?
Zoek het niet te ver, want zijn tweede voornaam verraad het al: op de allerlaatste dag. Dan wordt Sint-Silvester gevierd. En gaan we met z’n allen uit de bol op silvesternacht.
Zijn vrouw had alvast geen reden meer om zijn verjaardag te vergeten. Al hebben we er het raden naar waarom zijn roepnaam Karel (Charel?) was – zoals blijkt uit zijn bidprentje van 1944.
Zijn vader Peer vierde zijn hertrouw blijkbaar uitgebreid. Want die vond negen maanden en … tien dagen eerder plaats (20 maart 1872, Reet).
Wat de Kesselse burgemeester in 1812 bezielde, zullen we wel nooit weten. Want het enige wat hij juist heeft bij de geboorte van een Van Rompay-tweeling, is de naam van de vader: Jean Baptiste Van Rompay.
Daarna zet hij een aanzienlijk minder sterke ambtelijke prestatie neer. Normaal gezien zou hij twee aktes moeten opgemaakt hebben. Dat doet hij niet. Bovendien noemt hij de moeder ‘Catharine Verreeth’, terwijl die bij de acht vorige kinderen en het ene dat nog volgt, wél correct ‘Catharine Verelst‘ heet.
Maar dan gaat hij pas voor zijn meesterzet. Volgens hem zijn beide kinderen ‘du sexe masculin’. En krijgen ze de namen ‘Jean Baptiste’ (zoals de vader) en ‘Jean’ mee:
Jean-Baptiste sterft al drie maanden later.
‘Jean’ overlijdt pas in 1886.
Maar dan wel als … Joanna, rentenierster. Is zij een transseksueel? Of zag de burgemeester bij de geboorte een ‘kleinigheidje’ over het hoofd?
Alhoewel: uit zijn/haar overlijdensakte leren ook we dat Joannes/Joanna ongetrouwd bleef. Dus … toch? 🙂
In maart 2020 slaat een Corona-virus toe in Vlaanderen. Wat een overtrokken algemene hysterie voor dit supergriepje, vergeleken met de cholerabacil die anderhalve eeuw geleden op vier dagen een volledig gezin wegvaagt!
Vandaag ploegde ik me door de akten van de burgerlijke stand van Onze-Lieve-Vrouw-Waver. Van 1890 werkte ik jaar na jaar mijn weg terug om er alle Van Rompaeys in kaart te brengen. Geen al te zware opdracht met elk jaar maar enkele geboortes en even weinig overlijdens.
Maar dan stuit ik op de jaarindex van 1866 : liefst vijf opeenvolgende aktes van naamgenoten! Ik huiver, want dit betekent niet veel goeds.
De eigenlijke overlijdensaktes (nummers 18, 19, 20 & 21) sommen kil op hoe dit gezin in een mum van tijd van de aarde wordt geveegd:
Vader en moeder blijven zelfs in de dood verenigd, want ze delen dezelfde folio in het overlijdensregister van Onze-Lieve-Vrouw-Waver.
Over de doodsoorzaak reppen de kille, ambtelijke aktes met geen woord. Maar dat het om een erg besmettelijke ziekte gaat, bewijst het overlijden van 12 juli in de namiddag. Dan bezwijkt in het getroffen huis in de Molenstraat (Wijk B, nr. 70) ook Henricus Van Rompaey. Hij is de broer van Petrus, die te hulp geschoten is, want zijn overlijdensakte vermeldt: ‘woonende te Rijmenam, alhier toevalliglijk verblijvende’.
Hoogstwaarschijnlijk is de cholerabacil de oorzaak van alle miserie. Die steekt met tussenpozen de kop op. En de pandemie van 1866 is de dodelijkste van allemaal: ze eist alleen al in België 43.400 slachtoffers.
De oorzaak? Besmet drinkwater en alles waarmee dat in aanraking komt. De ziekte slaat razendsnel toe, want de incubatietijd bedraagt maar een dag: de bacil deelt zich in het lichaam om het half uur. Door hevige diarree droogt de patiënt geheel uit – soms al binnen een dag. Zijn huid krijgt daardoor een blauwige schijn, waardoor men in de volksmond van ‘de blauwe dood’ spreekt.
Het toppunt van het verhaal? Het gezin dat uitgeroeid wordt, was pas net verhuisd naar zijn nieuwe gemeente. Het bevolkingsregister van Rijmenam noteert hun vertrek naar Onze-Lieve-Vrouw-Waver op 16 maart 1866 …
“Corona? Laat me niet lachen. Man, in mijnen tijd, toén waren er nog eens epidemies!”, mompelt ergens een betovergrootvader.
Op de tweede dag van 1862 geven Gommer Van Rompaey en Anna Catharina Nys in Beerzel elkaar het ja-woord. Weten zij veel dat ze nog geen tien jaar later de hoofdrolspelers in een gezinsdrama zouden worden?
Als genealoog geraak je gehard. Want de tegenslagen die veel voorouders te verwerken krijgen, is schrijnend. Nauwelijks is een vader zijn jonggeborene bij de pastoor of ambtenaar gaan presenteren, of hij kan ze al als overleden aanmelden. Hijzelf slaat de ogen dan ten hemel en verzucht: “Ons Here geeft, ons Here neemt.” En het leven gaat door.
Toch is soms het leed wel héél oneerlijk verdeeld. Zonet durfde ik de pagina’s van het Berlaarse overlijdensregister haast niet meer om te slaan. Te hard van de kaart door de onwaarschijnlijke loop der gebeurtenissen …
Gommer en zijn vrouw hebben twee meisjes, Josephine en Marie-Philomène, wanneer een derde zich aankondigt. Maar dan slaat het noodlot toe: Gommer overlijdt op de voorlaatste dag van 1870, 37 jaar jong. Zodat zijn weduwe hun derde dochter, Mathilde, eind februari alleen ter wereld brengt. Dat verloopt blijkbaar niet zonder complicaties, want een week later overlijdt ook zij. En nog eens vijf dagen later Mathilde. En dan nog is de man met de zeis niet voldaan, want twee weken later geeft haar oom Jan het overlijden aan van Marie-Philomène.
+ Papa 30/12/1870
° Mathilde 28/02/1871
+ Mama 07/03/1871
+ Mathilde 12/03/1871
+ Zus 30/03/1871
De achtjarige Josephine Van Rompaey verliest zo op vier maanden tijd ál haar gezinsleden. Dat trekt je eigen kleine ongemakjes toch weer even in perspectief …
Dan maar met de bibber in de benen opzoeken hoe het deze wees verging.
Ik vind haar eindelijk terug als meid in Zoersel. Daar trouwt ze in 1882 met een vijfentwintigjarige metser (net zoals zijn vader): Wim Louis Oudermans, geboren in Sint-Job-in-‘t-Goor, maar wonende in Brecht.
Anna Catharina De Vries, Josephines grootmoeder langs vader kant, gaf al eerder de (groot)ouderlijke toestemming voor notaris Lambrechts van Berlaar.
Het koppel krijgt negen kinderen (waarvan er alvast drie niet ouder dan een half jaar worden). Josephine Van Rompaey overlijdt vijf jaar na de geboorte van haar laatste kind, op haar vierenveertigste.
Voorouders die, na de dood van hun partner, hertrouwen met de broer of zus daarvan: het komt wel eens voor. Maar nu schemerde het me even voor de ogen. Want in 1866 hertrouwt Charel Joseph Van Rompay met ‘zijne moederlijke schoonzuster’ Joanna Goyssens. Que?
Na wat geploeter raak ik wijs uit de wirwar van familienamen in de huwelijksbijlagen. Wat blijkt? Charel hertrouwt met de halfzus van zijn eerste vrouw. En heeft daarom twee schoonvaders, maar maar één schoonmoeder. Gewiekst!
Wat gekker is: Charels eerste vrouw (°1826) stamt uit het tweede huwelijk van die schoonmoeder (met Goyssens), en Charels tweede vrouw (°1816) uit haar eerste huwelijk (met Thys).
Uit de akte leerde ik ook dat halfzussen in dat geval ‘soeurs utérines‘ worden genoemd. Hadden ze dezelfde vader maar verschillende moeders gehad, dan waren het ‘soeurs consanguines’ geweest.
