Warm welkom in het webhuis van al wie met een ‘Van Romp…’-familienaam opgezadeld zit. Of – nóg erger – met een ‘Van Romp…’ als partner of familielid. 😉
Hier vind je jouw afstamming, verhalen over voorvaders (hieronder) en familiegeschiedenissen.
Geniet je ervan? Vertel het dan zeker verder: deel www.vanromp.be op je social media!
Op de tweede dag van 1862 geven Gommer Van Rompaey en Anna Catharina Nys in Beerzel elkaar het ja-woord. Weten zij veel dat ze nog geen tien jaar later de hoofdrolspelers in een gezinsdrama zouden worden?
Als genealoog geraak je gehard. Want de tegenslagen die veel voorouders te verwerken krijgen, is schrijnend. Nauwelijks is een vader zijn jonggeborene bij de pastoor of ambtenaar gaan presenteren, of hij kan ze al als overleden aanmelden. Hijzelf slaat de ogen dan ten hemel en verzucht: “Ons Here geeft, ons Here neemt.” En het leven gaat door.
Toch is soms het leed wel héél oneerlijk verdeeld. Zonet durfde ik de pagina’s van het Berlaarse overlijdensregister haast niet meer om te slaan. Te hard van de kaart door de onwaarschijnlijke loop der gebeurtenissen …
Gommer en zijn vrouw hebben twee meisjes, Josephine en Marie-Philomène, wanneer een derde zich aankondigt. Maar dan slaat het noodlot toe: Gommer overlijdt op de voorlaatste dag van 1870, 37 jaar jong. Zodat zijn weduwe hun derde dochter, Mathilde, eind februari alleen ter wereld brengt. Dat verloopt blijkbaar niet zonder complicaties, want een week later overlijdt ook zij. En nog eens vijf dagen later Mathilde. En dan nog is de man met de zeis niet voldaan, want twee weken later geeft haar oom Jan het overlijden aan van Marie-Philomène.
+ Papa 30/12/1870
° Mathilde 28/02/1871
+ Mama 07/03/1871
+ Mathilde 12/03/1871
+ Zus 30/03/1871
De achtjarige Josephine Van Rompaey verliest zo op vier maanden tijd ál haar gezinsleden. Dat trekt je eigen kleine ongemakjes toch weer even in perspectief …
Dan maar met de bibber in de benen opzoeken hoe het deze wees verging.
Ik vind haar eindelijk terug als meid in Zoersel. Daar trouwt ze in 1882 met een vijfentwintigjarige metser (net zoals zijn vader): Wim Louis Oudermans, geboren in Sint-Job-in-‘t-Goor, maar wonende in Brecht.
Anna Catharina De Vries, Josephines grootmoeder langs vader kant, gaf al eerder de (groot)ouderlijke toestemming voor notaris Lambrechts van Berlaar.
Het koppel krijgt negen kinderen (waarvan er alvast drie niet ouder dan een half jaar worden). Josephine Van Rompaey overlijdt vijf jaar na de geboorte van haar laatste kind, op haar vierenveertigste.
Voorouders die, na de dood van hun partner, hertrouwen met de broer of zus daarvan: het komt wel eens voor. Maar nu schemerde het me even voor de ogen. Want in 1866 hertrouwt Charel Joseph Van Rompay met ‘zijne moederlijke schoonzuster’ Maria Theresia Thys. Que?
Na wat geploeter raak ik wijs uit de wirwar van familienamen in de huwelijksbijlagen. Wat blijkt? Charel hertrouwt met de halfzus van zijn eerste vrouw. En heeft daarom twee schoonvaders, maar maar één schoonmoeder. Gewiekst!
Wat gekker is: Charels eerste vrouw (°1826) stamt uit het tweede huwelijk van die schoonmoeder (met Goyssens), en Charels tweede vrouw (°1816) uit haar eerste huwelijk (met Thys).
Uit de akte leerde ik ook dat halfzussen in dat geval ‘soeurs utérines‘ worden genoemd. Hadden ze dezelfde vader maar verschillende moeders gehad, dan waren het ‘soeurs consanguines’ geweest.
Af en toe belandt een Van Rompaey in het dulhuys. En dat vormt ook administratief een probleem als zijn kind trouwt. Want daarvoor is ouderlijke toestemming, of minstens kennisname*, nodig.
Maria Constancia Pelgrims wil in 1889 haar ja-woord geven aan Jan Corneel Van Rompaey. Eén probleem: haar vader is al jaren overleden en haar moeder geïnterneerd in de ‘Colonie van Gheel‘. En dat wordt geattesteerd in de huwelijksbijlagen.
Interessant zijn de bewoordingen waarin de arts, de burgemeester van Tremelo en de ambtenaar van de burgerlijke stand van Rijmenam zich uitputten om de geestestoestand van moeder Joanna Maria Uytterhoeven te beschrijven:
De Rijmenamse ambtenaar van de burgerlijke stand noteert in de huwelijksakte:
“Het is ons bewezen (…) dat Joanna Maria Uytterhoeven thans opgesloten is in de kolonie van Gheel en zich in eenen staat van krankzinnigheid bevind, die haar belet haren wil of intencie aangaande dit huwelijk op te kunnen geven.”
Hij baseert zich hiervoor op de burgemeester van Tremelo, waar Marie ingeschreven staat, die verklaart:
“Ik verklaar dat Joanna Maria Uytterhoeven (…) door zinneloosheid is aangedaan en uit dien hoofde in een zinneloozengesticht te Gheel opgesloten is.”
En de burgemeester steunt op zijn beurt op de ‘geneesheer-opziener der Kolonie van Gheel’ die wat details vrijgeeft:
“Ik verklaar dat Uytterhoeven Maria van Tremelo, in de kolonie opgenomen, aangedaan is van krankzinnigheid (verzwakking der geestesvermogens met tijdstippen van opgewektheid) en onbekwaam haren wil uit te drukken in zake van het huwelijk van een harer kinderen.”
* Over de huwbare leeftijd en de ouderlijke toestemming.
Trouwen, drie maanden later een kind krijgen, en nog eens vijf maanden later al het tweede? Het is een krachttoer die mijn voorvader Jan in de achttiende eeuw uithaalt!
Jan Van Rompaeij (de vader van de overgrootvader van mijn overgrootvader) uit Heist-op-den-Berg is in 1755 een bezige bij, die van liefje naar liefje fladdert. In november van dat jaar trouwt hij toch maar met Joanna Van den Broeck, een 22-jarige Baalse.
Dat is helaas nét te laat, want hun eerste kind, Pieter Frans, wordt al … acht maanden later in buurgemeente Betekom geboren.
Nu zou Jan met dat maandje verschil waarschijnlijk wel weggekomen zijn, ware het niet dat in februari ook al ene Anna Maria Jacobs bevallen was. En dat de pastoor er in de kantlijn van zijn doopregister geen twijfel over laat bestaan: baby Anna Van Rompaeij is een ‘proles spuria’ – een bastaardkind.
Trouwen, dik drie maanden later een kind krijgen, en nog eens vijf maanden later al het tweede? Het is voorwaar een krachttoer die mijn voorvader uithaalt!
Tussen 1758 en 1776 volgen er nog acht kinderen van het koppel. Maar wie zal zeggen of Joanna niet eens wraak nam? 😉
Het laatste kind, Petrus Antonius, zal Jan overigens nooit zien: hij overlijdt twee maanden voor de geboorte. Vandaar de ‘posthumus’ in de doopakte.
Dit is wat de Begijnendijkse pastoor voor 22 december 1775 noteert in zijn overlijdensregister:
Weduwe Joanna hertrouwt met Jan Frans Verhaegen uit Baal, en overlijdt in 1811 in Begijnendijk. Haar overlijdensakte wordt opgesteld door de ambtenaar van de burgerlijke stand. In het Frans uiteraard, omdat België dan nog bij Frankrijk ingelijfd is, en Brabant het ‘Département de la Dyle’ heet:
